Тыл ветераны Вера Горячкина 90 яшьлек юбилеен билгеләп үтәчәк

Ун яшьлек Вера, яшьтәшләренең күбесе кебек үк, май аеның бу якты көнендә: «Җиңү! Ниһаять, Җиңү!» дип сөенде. Әтисе дә менә-менә фронттан кайтыр, дип уйлады. Өч бала үстерү авырлыгы әниләренең җилкәләренә төште. Казан урамында урнашкан Угольниковлар йортында еш кына гөмбә исе килеп торган, Вераның әнисе урманнан гөмбәне өстәлгә генә түгел, сатуга да җыя. Еш кына ул үзе белән уртанчы кызын, Вераны да ала: нинди булса да, ярдәмче бит, өстәвенә бергә куркыныч түгел.

Башлангыч мәктәптә дүрт сыйныфны тәмамлагач, Вера беренче мәктәптә белем ала. Диплом алганнан соң, биш кыз, белем алуларын дәвам итү өчен, пароходта Казанга юл тоталар. Вера авыл хуҗалыгы институтына эләгә, ә аннары биофакны уңышлы тәмамлый.

— Мин һәрвакыт чәчәкләр яраттым, бигрәк тә астраларны һәм лаләләрне, — дип искә ала ул. — Әнием кинәт авырып китте, ә мин ул вакытта Казахстанда эшли идем. Алабугага кайтып, «Алабуга» совхозында агроном булып эшли башладым. Аның директоры Герман Мелкумянц миңа арбалы ат бирде. Соңрак Морт мәктәбендә рус телендә укыту сыйныфы ачтылар, һәм мине анда биология укытучысы итеп чакырдылар. Шуннан минем педагогик эшчәнлегем башланып китте. Соңрак Алабуганың өченче мәктәбендә өч ел завуч булып эшләдем. Ләкин соңыннан мине райисполкомга рәис урынбасары итеп чакырдылар.

Өч дистә гомерен багышлаган бу эш аның хәтерендә якты эз калдырган. Бер-бер артлы җитәкчеләр алмашына, район үзгәрә, ел саен яңа мәктәп, юллар һәм башка яңа йортлар пәйда була, һәм боларның барысында да Вера Федоровнаның өлеше бар.

Аның гаиләсендә улы Валентин үсеп килә, ул бик иртә әтисез кала. Лаеклы ялга чыккач, Вера Федоровна район кулланучылар берлегендә эшли башлый, буш вакытларында яшелчә бакчасы үстерә, терлек тота, тавыкларга, үрдәкләргә һәм башка кошларга аерым игътибар бирә.

Хәзер, аңа 90 (юбилеен 18 мартта бәйрәм итәчәк), Вера Федоровна өчен боларның барысы да икенче планга күчкән. Хәзер ул үз сәламәтлеген кайгыртып, өч оныкчыгына яратуын биреп яши. Бәхеткә, алар аның йортыннан әллә ни ерак тормыйлар. Аларның әнисе Катюша — әбинең беренче ярдәмчесе, гәрчә үз эшләре дә җитәрлек булса да.

Элеккечә үк, Вера Федоровна табигатьне, бигрәк тә урманны ярата. Кызганыч, аяклары авыртканга, анда йөрү елдан-ел кыенлаша бара. Ветеранның дуслары да шактый. Бергә вакыт үткәрергә, оныклар белән мактанырга һәрвакыт янәшәдә алар бар. Өлкән яшьтә булуына карамастан, Вера Федоровна — элеккечә сөйкемле һәм мөлаем. Бары тик берничә тирән җыерчык кына аның озын һәм катлаулы тормыш кичерүе турында сөйли. Озын гомер, ныклы сәламәтлек телибез сиңа, ветеран!